Α51/2024 (Τμήμα Τριμελές)
Αγωγές κατά της Περιφέρειας Πελοποννήσου, του Ελληνικού Δημοσίου και του
Δήμου «Άργους-Μυκηνών», με τις οποίες ζητείται η αποκατάσταση της ψυχικής
οδύνης που υπέστησαν οι ενάγοντες από τον θάνατο συγγενικού τους προσώπου
εξαιτίας παράνομων πράξεων και παραλείψεων των οργάνων των εναγομένων,
συνεπεία ατυχήματος από πτώση δέντρου στο οδόστρωμα – Άρθρα 105-106 ΕισΝΑΚ
(π.δ. 456/1984, Α΄ 164), 932 ΑΚ, διατάξεις ν. 3155/1955, ν. 2218/1994 (A΄ 90), π.δ/τος
30/1996 (Α΄ 21), ν. 3481/2006 (Α΄ 162), Δ17α/06/52/ΦΝ/443/20.3.2007 ΥΑ (Β΄ 398),
15400/ΟΙΚ/18.9.2007 απόφαση της Γενικής Γραμματέως της Περιφέρειας
Πελοποννήσου (Β’ 1932), διατάξεις π.δ/τος 131/2010 (ΦΕΚ Α΄ 224), ν. 3852/2010 (Α΄
87), ν.δ/τος 86/1969 (Δασικός Κώδικας, Α΄ 7), ν. 998/1979 (Α΄ 289), π.δ/τος 139/2010
(Α΄ 232), β.δ/τος 657/1963 (Α΄ 191), β.δ/τος 77/1966 (Α΄ 19), ΚΟΚ (ν. 2696/1999, Α΄ 57),
άρθρα 1008 ΑΚ, 290 ΠΚ (π.δ. 283/1985, Α΄ 106). Συνεκδίκαση αγωγών, κατά το άρθρο
125 του ΚΔΔ, λόγω συνάφειας, εφόσον οι αξιώσεις των εναγόντων απορρέουν από τις
ίδιες υλικές πράξεις και παραλείψεις των οργάνων του εναγομένου και στηρίζονται
στην ίδια νομική βάση. Για τους ίδιους λόγους, όλοι οι ενάγοντες ομοδικούν
παραδεκτώς, κατά το άρθρο 115 παρ. 1 του ΚΔΔ, εφόσον τα δικαιώματά τους
στηρίζονται στην ίδια νομική και πραγματική βάση. Έλλειψη παθητικής νομιμοποίησης
Ελληνικού Δημοσίου και Δήμου Άργους – Μυκηνών διότι η ευθύνη συντήρησης και
τεχνικής αστυνόμευσης του τμήματος της Επαρχιακής Οδού που ανήκει στον Ν.
Αργολίδας, όπου έλαβε χώρα το ένδικο συμβάν, ανήκε κατά τον κρίσιμο χρόνο του
ένδικου ατυχήματος στην αρμόδια υπηρεσία (Διεύθυνση Τεχνικών Έργων) της
Περιφερειακής Ενότητας Αργολίδας της Περιφέρειας Πελοποννήσου (ως
αυτοδιοικούμενου νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου που αποτελεί τον δεύτερο
βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης). Επιπλέον, η περιοχή όπου βρισκόταν το δένδρο που
προκάλεσε το ένδικο ατύχημα δεν αποτελούσε δάσος ούτε δασική έκταση, αλλά
δενδροστοιχία. Ως εκ τούτου, δεν ετίθετο ζήτημα δασικής προστασίας της, κατ’ άρθρα
5 του ν. 998/1979 και 10 του π.δ/τος 139/2010, ενώ το έργο της κοπής του δέντρου δεν
εντάσσεται στην έννοια των δασοτεχνικών έργων (άρθρο 16 του ν. 998/1979), για την
εκτέλεση των οποίων έχουν αρμοδιότητα οι Διευθύνσεις Δασών των Αποκεντρωμένων
Διοικήσεων. Κατά παράβαση των διατάξεων περί συντήρησης του οδοστρώματος και
γενικών αρχών, τα όργανα της Περιφέρειας δεν συμπεριέλαβαν στα υπό κλάδεμα
δέντρα το επίμαχο δέντρο με αποτέλεσμα την πτώση κλαδιού επί του οδοστρώματος,
το οποίο χτύπησε στο κεφάλι τον Β.Μ., που διερχόταν εκείνη την ώρα με μοτοποδήλατο
και υπέστη θανάσιμο τραυματισμό. Οι παραλείψεις αυτές τελούν σε άμεση αιτιώδη
συνάφεια με το επελθόν ατύχημα. Ενόψει των ανωτέρω, το Δικαστήριο κρίνει ότι στην
προκειμένη περίπτωση θεμελιώνεται, κατ’ άρθρα 105 – 106 ΕισΝΑΚ, ευθύνη της
εναγόμενης Περιφέρειας προς καταβολή αποζημίωσης και εύλογης χρηματικής
ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης των εναγόντων, κατ’ ανάλογη εφαρμογή της
διάταξης του άρθρου 932 του ΑΚ. Το Δικαστήριο δεν δεσμεύεται, σύμφωνα με το άρθρο
5 παρ. 2 του ΚΔΔ, από την απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ναυπλίου, με
την οποία οι υπάλληλοι της εναγόμενης Περιφέρειας αθωώθηκαν λόγω έλλειψης
ειδικών γνώσεων σε σχέση με το κλάδεμα των ευκαλύπτων, προεχόντως διότι το εν
λόγω υποκειμενικό στοιχείο δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη θεμελίωση της
παρανομίας των οργάνων της εναγόμενης και, συνακόλουθα, της αντικειμενικής
ευθύνης αυτής, σύμφωνα με τα άρθρα 105 – 106 ΕισΝΑΚ. Τέλος, απαραδέκτως
προβάλλεται το πρώτον με τα υπομνήματα της Περιφέρειας, τα οποία κατατέθηκαν
μετά τη συζήτηση, ένσταση συντρέχοντος πταίσματος του θανόντος, διότι ο ισχυρισμός
αυτός έπρεπε να προβληθεί το αργότερο κατά τη συζήτηση της υπόθεσης – Δέχεται εν
μέρει τις αγωγές.
Απο Το Διμηνιαίο Δελτίο Νομολογίας των Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2025
