Η αρχική εισήγησή μου στη ημερίδα της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, του Συνδέσμου Απανταχού Λακώνων ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ και του Συλλόγου ΠΡΟΝΑΙΑ ΑΘΗΝΑ, στο Πολεμικό Μουσείο, στις 31 Οκτωβρίου 2021, που επαναλήφθηκε στη Σπάρτη, πλέον από επίκαιρη εν όψει και της τανίας ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ του Γιάννη Σμαραγδή
Μπορείτε να δείτε όλη την ημερίδα στο κανάλι μου στο Youtube, πατώντας ΕΔΩ.
Την εισήγησή μου με τίτλο «Γεφυρώνοντας τους πυλώνες του Ελληνισμού με Ιστορικό Φως» θα την ακούσετε στο 26:10′ και την επόμενη με τίτλο “Η δικογραφία της δίκης του Γεωργίου Μαυρομιχάλη κι η προσπάθεια επανάληψης της ποινικής διαδικασίας, ως χρέος ευθύνης προς τους δύο δραματικούς ηγέτες του Ελληνισμού” στο 3:28′.00”.
Ιωάννης Καποδίστριας, η προσωπικότητα,
το όραμα και η δολοφονία του Κυβερνήτη και η οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων, μέλη της οποίας φέρονται να τον δολοφόνησαν
Αναζητώντας τι συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου /
10 Οκτωβρίου 1831 στις 06.15’ το πρωί, Ανα-Ζητούμε
Αυτό που ήδη Γνωρίζουμε!
Νόημα και μία Αρχή, την οποία υιοθετώντας την, Μεταμορφωνόμαστε, γενόμενοι Έλληνες και Άνθρωποι!
ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ
την Αλήθεια
«Γεφυρώνοντας τους πυλώνες του Ελληνισμού με Ιστορικό Φως»
Τι σημαίνει Ελληνισμός;
Ποιοι είναι οι πυλώνες του;
Ποιο το νόημα της Ιστορίας;
Πώς χτίζονται γέφυρες, για να ενώσουν κι ισχυροποιήσουν τους πυλώνες ενός οργανισμού με Ιστορικό Φως;
Πώς μας επηρεάζει σήμερα η δολοφονία του Καποδίστρια και γιατί μας ενδιαφέρει;
Τι μου είπε ένα πολύ γνωστός καθηγητής Ιστορίας!!!
Συμφωνείτε;
Πώς ξεκίνησε η εκδήλωσή μας σε συνέχεια μίας μακράς αναζήτησης της ιστορικής Αλήθειας;
Η αέναη σύγκρουση εντός μας με τις αδυναμίες και τα πάθη μας και στο δημόσιο χώρο μεταξύ αναζητητών της τελειότητας και των βολεμένων.
Τι σηματοδοτούν οι έννοιες
Έλ-λην και Ελ-λάς – Μυθολογική κι ετυμολογική τους διάσταση – Ποιοι είμαστε;
Έλλην
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Έλλην, ήταν γιος των γεναρχών, του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που απέκτησε με τη νύμφη Ορσηίδα τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξάνθο. Ο Αίολος και ο Δώρος μαζί με τους γιους του Ξάνθου, τον Αχαιό και τον Ίωνα, αποτέλεσαν τους γενάρχες των τεσσάρων κυριότερων ελληνικών φυλών που ήταν οι Αχαιοί, οι Δωριείς, οι Αιολείς και οι Ίωνες, ο Μακεδόνας κι ο Μάγνης ήσαν γιοί της αδελφής του Έλληνα, νύμφης Θυίας και του Διός, ο Γραικός γιός της αδελφής του Πανδώρας και του Διός, γενάρχης των Γραικών ως ονομάζονταν πριν οι Έλληνες, ο Αέθλιος γιός της αδελφής του Πρωτογένειας και του Διός, γενάρχης των Ηλείων κι ο Λοκρός γιός του αδελφου του Αμφικτύονα και της Χθονοπάτρας, γενάρχης των Λοκρών.
Η ετυμολογία της λέξεως Έλλην κατά την επικρατέστερη άποψη προέρχεται από τους Σελλούς, τους Φωτεινούς Ιερείς του Διός (Σελ (ΣΕΛΑΣ) = φωτίζω), της Δωδώνης, και το ελληνικό φύλο της Ηπείρου, μέρος των οποίων μετανάστευσε στη Φθία.
Ο Αριστοτέλης ορίζει τη Δωδώνη ως αρχική πατρίδα των Ελλήνων.
Ο Θουκυδίδης εξηγεί τη γεωγραφική επέκταση του όρου Έλληνες από τον μυθολογικό ήρωα Έλληνα, που ταξίδευε και δρούσε συχνά σε άλλες πόλεις.
Ο αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος πιστεύει ότι ο όρος “Ελληνες χρησιμοποιήθηκε για να τονίσει την κοινή προέλευση των διαφόρων φυλών του ελληνικού χώρου.
Ήδη τον 7ο π.Χ. αιώνα είχε επικρατήσει η ονομασία Πανέλληνες.
Από μορφολογικής απόψεως θεωρείται ότι οι λέξεις Έλλην και Ελλάς αποτελούν παράγωγα του Ελλοί – Έλλοι – Σελλοί, καθώς οι τύποι αυτοί απαντώνται στον ‘Ομηρο και τον Πίνδαρο.
Γραικός
Το όνομα Γραικός είναι αρχαιότερο του ονόματος Έλληνας.
Σε μια επιγραφή του 4ου π.Χ. αιώνα αναφέρεται ότι Έλληνες ονομάσθηκαν αυτοί που αποκαλούνταν πριν Γραικοί, ενώ ο Αριστοτέλης στα “Μετεωρολογικά” του σημειώνει ότι “στην περιοχή της Δωδώνης στην Ήπειρο κατοικούσαν οι Σελλοί που αποκαλούνταν τότε Γραικοί και τώρα Έλληνες”.
Σύμφωνα με μια αρχαία ελληνική παράδοση από τα χρόνια του Ησιόδου, η Πανδώρα, η κόρη του Δευκαλίωνα, γέννησε από τον έρωτά της με τον Δία τον γενναίο Γραικό. Ο Δευκαλίων ήταν ο βασιλιάς της Φθιώτιδας και ήρωας του μύθου του ελληνικού κατακλυσμού.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο:[2]
Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό.
Ο Αριστοτέλης, το Πάριο χρονικό, ο Απολλόδωρος κ.α. αναφέρουν ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό). Ειδικότερα, ο Απολλόδωρος λέει ότι οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα και γίνονταν άνθρωποι λέγονταν Γραικοί και μετά μετονομάστηκαν σε Έλληνες από τον βασιλιά Έλληνα, γιο του βασιλιά Δευκαλίωνα, πρβ «ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν»(Απολλόδωρος, Α, 7, 1 – 3)
Ο Όμηρος απαριθμώντας στον Κατάλογο των «νηών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και την πόλη Γραία (Ιλ. Β 498 και ο Θουκυδίδης (Β 23,3) αναφέρει: παριόντες δε (οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν).
Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 20 – 24) από τη μια αναφέρει ότι το όνομα της πόλης «η Γραία» προέκυψε από σύντμηση της αρχικής ονομασίας «Τανα-γραία» (που αρχικά η ονομασία αυτή ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού, και μετά της πόλης) και από την άλλη ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, περιλάμβανε την Αυλίδα, τη Μυκαλησσό, το Άρμα κ.α.. Λέει επίσης ότι ο Όμηρος γι αυτήν αναφέρει « Την Θέσπεια, την Γραία και την ευρύχωρη Μυκαλησσό», καθώς και ότι ο Αριστοτέλης λέει ότι ο Ωρωπός ονομαζόταν «Γραία» και η περιοχή του Ωρωπού «Γραϊκή».
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα φύλα της Ιταλίας εξαιτίας της επαφής που είχαν με την Ήπειρο, γνώρισαν τους Γραικούς και αποκαλούσαν έτσι όλους τους Έλληνες, ενώ κάποιοι άλλοι ότι το φύλο των Γραικών ίσως να μετανάστευσε στην Βοιωτία, από όπου μετακινήθηκε και ίδρυσε αποικία στη Νότια Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ. (η άλλη εκδοχή είναι ότι οι κάτοικοι της πόλης Γραία της Βοιωτίας ίδρυσαν την αποικία Κύμη στην Ιταλία και από το όνομα της πόλης ονομάστηκαν Γραικοί).
Εκεί οι γηγενείς της Ιταλίας γενίκευσαν την ονομασία Γραικοί (Λατινική: Graeci) για όλους τους Έλληνες και αυτή μετά εξαπλώθηκε σε όλες τις γλώσσες τις Δυτικής Ευρώπης, στις οποίες τα ονόματα Έλληνες και Ελλάδα είναι αντίστοιχα: στην Αγγλική – Greeks και Greece, στην Γαλλική – Grecs και Grèce, στην Γερμανική – Griechen και Griechenland, στην Ιταλική – Greci και Grecia, στην Ισπανική Griegos και Grecia.
Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Γραικός άρχισε να σημαίνει τον επιπόλαιο και τον τυχοδιώκτη, ενώ στον Μεσαίωνα πήρε την σημασία του ελληνορθοδόξου. Ένθερμος υποστηρικτής του ονόματος αυτού ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής επειδή όπως τόνιζε ο “έτσι μας ονόμαζαν τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης”.
Η λέξη «Έλλην» είναι σύνθετη από το Ελ και το λην
Όπου Ελ είναι ο (θεός) Ήλ – ιος, ο ζωοδότης, ο φωτοδότης. Η κατάληξη της λέξης «ήλ ιος» σημαίνει ότι αυτό το ουράνιο σώμα που δίνει ζωή στη γη, αντλεί το φως του από τον Ελ ή Ηλ, δηλαδή τον Θεό. Ο Ήλιος δεν ήταν Θεός, ήταν αυτός που αντλούσε ή δεχόταν φως από το Θεό και, με τη σειρά του αυτός το έδινε στη γη. Ελ ή Ηλ, όπως: Ηλεία, δηλαδή η χώρα του Ήλιου. Η Ελ υμπία ή Ολυμπία δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται στην Ηλεία. Όπως και ο Όλυμπος δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται στην Ελ λάδα.
Και λην, είναι απαρέμφατο του ρήματος λάω, που σημαίνει βλέπω. Έλ – λην δηλαδή σημαίνει «αυτός που (μπορεί και) βλέπει τον Ήλιο», δηλαδή αυτός που (μπορεί και) βλέπει τον θεό ή «αυτός που ζει σύμφωνα με τις ιδιότητες του Ήλιου», δηλαδή του θεού, είναι ο ευσεβής. Έλλην είναι αυτός που ζει σύμφωνα με τους νόμους (και τις δυνάμεις) του Φωτός και Ελλάνιος είναι αυτός που κατάγεται από τους προγόνους, οι οποίοι ζουν σύμφωνα με τους νόμους του Φωτός ή είναι ο κάτοικος αυτού τούτου του (Ουρανίου) Φωτός.
Αυτά, διότι: Ελ (ηλ) ιος είναι αυτός που κατάγεται από το Φως, από το αρχέγονο Φως, από την Πρώτη Δύναμη, εκείνη που δημιούργησε τα πάντα.
Έλ-λην και Ελ-λάς
Όπου λας είναι η πέτρα (εξ ου και λατομείο), άρα Ελ–λάς σημαίνει «η πέτρα, ο τόπος των θεών ή του Φωτός» ή «ο θρόνος των θεών» ή «ο γήινος τόπος που είναι κατοικία των θεών», αλλά και «το υλικό σώμα εντός του οποίου κατοικεί το Φως», δηλαδή Ελλάς μπορεί να είναι το σώμα όπου κατοικεί η ψυχή, όπου κατοικεί ο (ενσαρκωμένος) θεός, η ψυχή που έλκει την καταγωγή της από τον Ελ (Ηλ) ιο, είναι «ο άνθρωπος με ψυχή» σε αντίθεση μ’ εκείνο το σώμα που δεν είναι τόπος κατοικίας του Φωτός, δηλαδή της ψυχής. Το λέει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος: «Ο άνθρωπος είναι θνητός θεός και ο θεός είναι αθάνατος άνθρωπος»
Οι Πυλώνες του Ελληνισμού
Τι ήταν αυτά που ενέπνευσαν τους Γραικούς Έλληνες κι υπήρξαν οι ΠΥΛΩΝΕΣ της ζωής τους;
Τα κοινά των Πόλεων (Πόλος = Επίκεντρο)
πόλος ( πέλω < ινδοευρωπαϊκή ρίζα *kʷel- (κινώ, γυρίζω) – το κέντρο γύρω από το οποίο κάτι γυρίζει – στην πόλη η ζωή της κοινότητας των ανθρώπων
Εντός αυτών αναπτύχθηκε ο κοινός τους Πολιτισμός
Η Ελ-ευθερία
Το Ελεύθειν όπου τις Ερά
Ο Νόμος – Η αναζήτηση οδών ομοίωσης ως προς το Νου, την ανώτατη έκφραση της Δημιουργίας και των Ανθρώπων – Η Ευνομία ως ισονομία και βίωση του ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥ (ΔΙΑΙΟΝ – Το διατρέχον τα πάντα)
Το Αγαθό (αγαστά θέον)
ήτοι το θαυμαστό (αγαστόν ), που τελεί σε ταχεία κίνηση (Θέον).
Η Αρετή
Η Αρετή ως Αιρετή, δηλαδή προϊόν ελεύθερης επιλογής, ως έθος ή επίκτητη ικανότητα επιλογής με κεντρικό χαρακτηριστικό της τη μεσότητα ή τήρηση του μέσου, όπως καθορίζεται από τον λόγο, με την έννοια του έργου που επιτελείται δια της επιλογής, δηλωτική της αξίας των εμψύχων όντων κατά τη στιγμή της τελείας και ολοκληρωμένης μορφής τους, της Εντελέχειάς τους, η οποία άγει προς το ΘΕΙΟΝ, γύρω από τη φύση και σχέση με το οποίο κινείται η ζωή των Ελλήνων και των Πόλεών τους, προσδιοριζόμενη κατά το Σωκράτη και Πλάτωνα ως Ανδρεία, Σωφροσύνη, Φρόνηση και Δικαιοσύνη, ως ολοληρώθηκε στη διδασκαλία του Ιησού με την Αγάπη και την Αλήθεια, που συνέχουν πλέον τα πάντα εντός τους.
Η Αλήθεια
ως Σοφία και Επιστήμη
Ιστορία, ορώ πού ίσταμαι….
Θέτουμε το ερώτημα γιατί να μας απασχολεί σήμερα η Ελληνική Επανάσταση 200 χρόνια πριν ή το έπος του 1940-1941 80 χρόνια πριν; Τί σημαίνει Ελευθερία, για τον Έλληνα και γιατί τόσοι αγώνες γι αυτήν; Γιατί να μας απασχολεί σήμερα 190 χρόνια μετά, η δολοφονία του Καποδίστρια και το ποιοί τον δολοφόνησαν ως φυσικοί κι ηθικοί αυτουργοί, το αν ήσαν δολοφόνοι του οι Μαυρομιχαλαίοι κι αν είναι Αλήθεια τα όσα διδαχθήκαμε κι αναμασούνται έκτοτε, χωρίς αναφορά στις πηγές; Η επιτόπια δολοφονία του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη κι η κατόπιν μιας παρωδίας δίκης εκτέλεση του Γεωργίου, απέδωσαν δίκαιο ή το ευτέλισαν; Πώς οι απαντήσεις των ερωτημάτων αυτών σχετίζονται με εμάς σήμερα και πώς τα ερωτήματα, η έρευνα κι η αποκάλυψη της Αλήθειας, αποδίδει Δίκαιο κι Απελευθερώνει, μεταμορφώνοντάς μας ατομικά και συλλογικά προς επίτευξη της σκοπιμότητας της ύπαρξής μας, της Εντελέχειας του Ελληνισμού;
Ας πορευθούμε παρέα στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι με πρόθυμο νου κι ανοιχτές καρδιές και το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει όλους στον κοινό μας αγώνα, γιατί θα φύγουμε πλουσιότεροι από ότι ήρθαμε Είναι η Ελευθερία, η Αλήθεια,, το Δίκαιο κι η Ισονομία των Πολιτών-Οπλιτών πυλώνες του Ελληνισμού; Ανέλαβαν κι αυτοί την ιστορική ευθύνη των δραματικών επιλογών τους, αιωρούμενοι και ταλαντευόμενοι, ταλανιζόμενοι, όπως όλοι, μεταξύ των ΌΧΙ και των ΝΑΙ, της Σκύλλας και της Χάρυβδης; Υπήρξαν πυλώνες της ζωής του Καποδίστρια και των Μαυρομιχαλαίων; Πώς ενώθηκαν οι πυλώνες αυτοί την περίοδο του αγώνα, που μαζί με την παρεξηγημένη ισονομία κι όχι ισότητα, συνθέτουν το αρχίγραμμα ΑΔΕΙ Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισονομία, που άδουν και δονούν το σύμπαν, διαπερνώντας τα πάντα κι όλους με τις υψηλές τους ποιότητες και μας ωθούν μυστικά προς Α ΔΕΙ, προς όσα πρέπει να συμβούν, για το πλήρωμα του Κόσμου, μέσω των δικών μας συνειδητών επιλογών Ποιο ΑΓΟΣ διαχώρισε τα Α-ΔΕΙ μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ και πυροδότησε μία διεργασία αποσύνθεσης;
Η Αλήθεια ως το μέσο θεραπείας των ιστορικών Ασθενειών
Αλήθεια
Η θεία Άλη ως μία Κίνηση αρμονική με Θεία χαρακτηριστικά, κατ’ αντίστιξη με την άτακτη κίνηση και πολύ περισσότερο με την ακινησία, που ισοδυναμεί στο κοσμικό επίπεδο με θάνατο.
Στον αντίποδα της Αλήθειας το Ψεύδος, ο ύπνος της Ψυχής, η ακινησία της.
Η ασθένεια, που αποτελεί την έλλειψη του σθένους, εισέρχεται στον ιστορικό βίο ως έκπτωση της υγιούς κατάστασης των οργανισμών, όχι μόνον των ατόμων, αλλά και των κοινωνιών, και της ιδίας της ανθρωπότητας, ως του ευρύτερου Οργανικού Συστήματος των ανθρώπων.
Μορφή πνευματική ασθένειας του ατόμου είναι η έκπτωση της μνήμης, που αποδυναμώνει το ον από τη δυναμική του τοποθέτηση στον κόσμο, την επωφελή ανέλιξή του και την αμοιβαία ευεργετική επικοινωνία του με τον υπόλοιπο οργανισμό της ανθρωπότητας.
Στο συλλογικό κοινωνικό επίπεδο η έκπτωση της μνήμης εκδηλώνεται ως άγνοια της ιστορίας ή διαμόρφωση και υιοθέτηση μίας διαστρεβλωμένης μορφής ιστορίας, που αδυνατεί να αντιληφθεί τις συστημικές συσχετίσεις των δρώντων και επηρεαζομένων μερών του συνόλου, εμμένοντας έτσι στη δημιουργία μίας στρατευμένης ιστορικής εκδοχής, υπό την καθοδήγηση ισχυρών εφήμερων συμφερόντων.
Μία τέτοια συλλογική μνήμη, ως στρατευμένη να προωθεί το ψεύδος, τον ύπνο και την ασθένεια, πολλές φορές με πλήρη άγνοια της κατάστασής της ή ακόμη χειρότερα και τη διπλή Σωκράτεια άγνοια, της άγνοιας της άγνοιας, αδυνατεί να διασφαλίσει τις αναγκαίες αρμονικές συνθήκες συμπάθειας, ενότητας, αρμονικής αλληλεπίδρασης και συνεργασίας των διαφορετικών μερών του όλου Οργανισμού, με συνέπεια αυτά υπό την επίδραση της μυωπικής τους όρασης, να παρεκκλίνουν λίγο ή περισσότερο συνεχώς σε συγκρουσιακές ερμηνείες και αντιλήψεις, που εγκλωβίζει τις κοινωνικές δυνάμεις, αντί στη συνεργατική δράση, σε ένα βρόγχο μίας δραματικής ενισχυτικής ανάδρασης, που τείνει να μεγενθύνει τη σύγκρουση, την άγνοια, την ιδιοτέλεια και τη διαχωριστικότητα.
ΑΛΗΘΕΙΑ
«Α» στερητικό και «Λήθη» εκ του Λανθάνω
(δηλαδή Αυτό που δεν μένει κρυμμένο, δεν λησμονείται, το συνεχώς φανερούμενο, το στερούμενο λάθους, δηλαδή το Τέλειο)
αλλά και Θεία Άλη
(δηλαδή τη Θεία Κίνηση του Όντος, τη Θεία ορμή – κίνηση, ήτοι το αντίθετο του ψεύδους, που συνιστά «εύδος» της ψυχής, δηλαδή ύπνος – ακινησία)
Αναζητούμε το ΛΟΓΟ
δηλαδή την Πρωταρχική Αιτία
την Αναλογία, ως τη συσχέτιση των Αιτίων,
ως Αρμονία, αλλά και ως Μεταφορά
από τα γνωστά στα άγνωστα
και ως Επικοινωνία του Αληθούς, που μας φέρνει μπροστά στην κοινωνική υπευθυνότητα μετάδοσής της και στη συστημική διεργασία μετατροπής του κουβαριού των αντικρουόμενων απόψεων σε ένα αρμονικό σύνολο ομόφωνων κοινωνικών παραδοχών
δηλαδή μας οδηγεί στην έμπρακτη βίωση της Οργανικότητας, της απόλυτης εναρμόνισης των μερών εντός του όλου, των Ανθρώπων ως κυττάρων εντός του όλου Οργανισμού της Ανθρωπότητας, της Ένθεσης Κοινωνίας.
Η σημερινή μας συνάθροιση στο Κοινό της Πόλεως των Αθηνών δεν είναι μία απλή μάζωξη
Είναι ένα Ταξίδι Μεταμόρφωσης
Σας καλώ να ανοίξετε τα πνευματικά σας αισθητήρια κι ως σύγχρονοι Αργοναύτες να εισέλθετε στην Πνευματική Αργώ, για να κωπηλατήσουμε μαζί προς τα Πεδία της Αληθείας
Ποιοι είναι οι Πυλώνες, που στηρίζουν τον Ελληνισμό και πώς αυτοί διασυνδέονται και γεφυρώνονται για να γίνουν ισχυρότεροι;
Δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα ανέλιξης ως όντα, αν δεν αναρωτηθούμε για την αρχή του κόσμου και των πραγμάτων, βυθιζόμενοι στην ουσία τους
Το Υπόδειγμα Ζωής των Ηγετών Καποδίστρια και Γεωργίου και Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη κι η γεφύρωση των Πυλώνων του Ελληνισμού
Φωτίζουμε δια των πλέον κρίσιμων δεδομένων – αποδείξεων, αναφορικά με τη δολοφονία του Καποδίστρια, που δεν έχει επαρκώς ερευνηθεί και αναδειχθεί, την τραγικότητα της ανώτερης προσωπικότητας του Κυβερνήτη, αλλά και την αθωότητα των Μαυρομιχαλαίων
Ο Καποδίστριας
Σπούδασε στην Πάντοβα ιατρική, την επιστήμη της υγείας, νομική, την επιστήμη του δικαίου και φιλοσοφία, την επιστήμη της αλήθειας. Παρ’ όλο που βρέθηκε μαζί με σπουδαστές επηρεασμένους από τις επαναστατικές ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, εκείνος παρέμεινε «πιστός στου Πνεύματος τις επιταγές και ακλόνητος στις αρχές του». Αποκαλούσε τον Θεό «η Θεία Πρόνοια».
Επιστρέφει στην Κέρκυρα το 1797 όπου ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού αφιλοκερδώς, διότι θέλησε να θέσει την επιστήμη του και τον εαυτό του στην ανακούφιση της ανθρώπινης δυστυχίας.
Ως ιατρός – χειρουργός υπήρξε ανάργυρος θεραπευτής των ασθενών.
Συνδέθηκε από νέο παιδί με ενεργή πίστη στο Θεό, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη θαυματουργή σωτηρία του στην Ι.Μ. Πλατυτέρας.
Το Μάιο του 1803 ο Ι. Καποδίστριας ζούσε στην Κέρκυρα, όπου και ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού, λίγο έξω από την πόλη της Κέρκυρας σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από αυτή, στη θέση Κουκουρίτσα. Την 3η Μαΐου 1803 τον ειδοποίησαν να επισκεφθεί κάποιο ασθενή στην πόλη. Ανέβηκε αμέσως στο άλογό του και ξεκίνησε.Είχε καλύψει τη μισή απόσταση του δρόμου όταν ξαφνικά το άλογο αφηνίασε, τινάχθηκε ψηλά και άρχισε να τρέχει με μανία, σέρνοντας δίπλα του τον αναβάτη του, που το πόδι του είχε μπλεχτεί στον αναβατήρα. Την ίδια ώρα ο ιερομόναχος Μασέλλος, της Ι. Μονής Πλατυτέρας, που βρισκόταν κοντά στην πόλη της Κέρκυρας, ενώ διάβαζε την Ακολουθία των Αγίων Μαρτύρων Τιμοθέου και Μαύρας, που εορτάζουν την ημέρα αυτή και προσευχόταν, αισθάνθηκε ότι κάτι τρομερό συνέβαινε κοντά στη Μονή. Από υπερφυσική δύναμη κινούμενος βγήκε να δεί τι συμβαίνει και αντίκρυσε το φοβερό θέαμα. Το άλογο μανιασμένο να τρέχει και να σέρνει τον τραυματισμένο Ι. Καποδίστρια. Επικαλέστηκε τη χάρη των εορταζόντων την ημέρα εκείνη Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας και επέτυχε να σταματήσει το άλογο και να ελευθερώσει τον τραυματισμένο γιατρό. Τον μετέφερε μέσα στο Μοναστήρι και φρόντισε τα τραύματά του. Όταν συνήλθε ο πάντοτε πιστός Ι. Καποδίστριας αντιλήφθηκε την θαυματουργική σωτηρία του από τους δύο Άγιους Μάρτυρες τους οποίους αγάπησε και είχε πάντοτε ως προστάτες τους, ενώ στην Ι. Μονή της Πλατυτέρας προσέφερε πολλά και μεγάλα αφιερώματα ευγνωμοσύνη και τον Ιερομόναχο π. Μάσελλο είχε έκτοτε ως εξομολόγο του. Το θαύμα έγινε γνωστό σε όλη την Κέρκυρα και δύο αγιογράφοι της εποχής το απεικόνισαν σε τρεις εικόνες. Οι δύο από αυτές φυλάσσονται σήμερα στη Ι. Μονή (η πρώτη απεικονίζει τον Ιερομόναχο να συγκρατεί από τα χαλινάρια το αφηνιασμένο άλογο και η δεύτερη το άλογο με τον Καποδίστρια πεσμένο και άνωθεν οι δύο Άγιοι.). Η τρίτη εικόνα, που σήμερα πρωτοδημοσιεύεται και παριστά τους δύο θαυματουργούς Αγίους άνωθεν και το άλογο με τον τραυματισμένο Καποδίστρια φυλάσσεται στο Μονίδριον της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Αιξωνή Γλυφάδας (ιδιοκτησία ιερέως Μαρίου Δαπέργολα).
Επίσης πρέπει να λεχθεί ότι η αγάπη και η ευγνωμοσύνη του Καποδίστρια προς τους δύο Αγίους, που τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε εξέφρασε την επιθυμία να ταφεί στην Ι. Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα και όντως ετάφη στο νάρθηκα, όπου επίσης τάφηκαν και άλλοι συγγενείς του πρώτου και όντως μεγάλου Κυβερνήτου της Ελλάδας Ι. Καποδίστρια.
Ως νομικός και συνεχώς αθλούμενος στην ομοίωσή του προς το ΝΟΥ, τη Θεία Σοφία και Αλήθεια, ενήργησε ως πολιτικός, διπλωμάτης, αλλά και ως στρατιωτικός, που υπερασπίστηκε τις αρχές του.
Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».
Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον επιπλήξει. Όταν, όμως, ο εκπρόσωπός τους συναντήθηκε μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πολιτική και ηθική συγκρότηση του ανδρός. Ο Καποδίστριας διορίστηκε ομόφωνα από τη Γερουσία της Ιονίου Πολιτείας, Γραμματέας της Επικρατείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αναδιοργάνωσε τη δημόσια διοίκηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.
Τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς. Αναδιοργάνωσε την άμυνα του νησιού, αποτρέποντας την απειλή. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατούσαν στην Επανάσταση του ’21.
Τον Ιανουάριο 1809 ο Καποδίστριας εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία της Ρωσίας, κατόπιν προσκλήσεως του Τσάρου Αλέξανδρου Α’.
Η διάσωση και ενοποίηση της Ελβετίας
Το 1813, διορίστηκε εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε τα μέγιστα στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε 19 αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως συστατικά μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας.
Η άνοδος του Καποδίστρια στη ρωσική αυτοκρατορική Αυλή επιβεβαιώθηκε με τον διορισμό του από τον Τσάρο Αλέξανδρο ως μυστικού απεσταλμένου στην Ελβετία με σκοπό να προσεταιριστεί την φιλικά προσκείμενη προς την Γαλλία κυβέρνηση. Εκτός από τον Καποδίστρια, διορίστηκε και ο βαρόνος Λεμπτσέλτερν (Lebzeltern), εκ μέρους της αυστριακής πλευράς, καθώς η αποστολή ήταν κοινή. Παρόλα αυτά οι σκοποί δεν ήταν ακριβώς ίδιοι, καθώς οι Ρώσοι ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της Ελβετίας, ενώ οι Αυστριακοί να εγκαθιδρύσουν φίλα προσκείμενη κυβέρνηση και να εξασφαλίσουν άδεια διέλευσης των αυστριακών στρατευμάτων από την ελβετική επικράτεια. Ο Λεμπτσέλτερν εργάστηκε μυστικά υπό τις οδηγίες του Μέττερνιχ προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του. Στις 20 Δεκεμβρίου 1813 κάλεσε τον Καποδίστρια και του ζήτησε να υπογράψει διακοίνωση, με την οποία τα συμμαχικά στρατεύματα θα επιτρεπόταν να εισέλθουν στην ελβετική επικράτεια μέχρι να εξασφαλίσουν τα εδάφη που η Γαλλία είχε αποσπάσει από την Ελβετία. Ο Καποδίστριας, αντιλαμβανόμενος ότι η διακοίνωση ήταν έργο της αυστριακής κυβέρνησης, αρνήθηκε να την υπογράψει, αλλά λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη. Αφού την υπέγραψε εκ μέρους της ρωσικής πλευράς, αποχώρησε για τη Βάδη, όπου βρισκόταν το στρατηγείο του Τσάρου. Ο τελευταίος περίμενε ότι ο Καποδίστριας δεν θα είχε υπογράψει τη διακοίνωση. Εξεπλάγη, όμως, όταν ο νεαρός διπλωμάτης του ανέφερε ότι έπραξε το αντίθετο. Σύμφωνα με τον Καποδίστρια, η ανακοίνωση της διακοίνωσης και η εισβολή του αυστριακού στρατού στην Ελβετία, θα είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των κατοίκων και παράλληλα να παρουσιαστούν οι Αυστριακοί ως υποκινητές πραξικοπήματος. Συνέστησε μάλιστα στον Τσάρο να ζητήσει την αποκήρυξη της διακοίνωσης, μιας και οι Αυστριακοί δε θα μπορούσαν να επικαλεστούν την υπογραφή του μυστικού πράκτορά τους, πράγμα το οποίο και έγινε. Το αποτέλεσμα των διπλωματικών κινήσεων του Καποδίστρια, που ενήργησε ως άλλος Οδυσσέας στο διπλωματικό πεδίο, ήταν οι Αυστριακοί να χάσουν κάθε έρεισμα στην Ελβετία, η οποία εξασφάλισε την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της.
Οι διπλωματικές εξελίξεις στη Ζυρίχη συνεχίζονταν χωρίς όμως κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αφού τα ομόσπονδα κράτη της Ελβετίας διαφωνούσαν μεταξύ τους. Ο Τσάρος Αλέξανδρος διόρισε τον Καποδίστρια έκτακτο απεσταλμένο του και πληρεξούσιο υπουργό για την Ελβετία. Από τη θέση αυτή έφτιαξε το ελβετικό Σύνταγμα και συνεισέφερε με προσωπικά προσχέδια στο ελβετικό πολιτειακό σύστημα, το οποίο προέβλεπε αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας. Συγκεκριμένα, απέστειλε υπόμνημα προς τον πρόεδρο της Δίαιτας (βουλής) με τα βασικά στοιχεία που θα έπρεπε να περιέχει το Σύνταγμα. Πράγματι, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το υπόμνημα ακολουθήθηκε. Η συμμετοχή της Γενεύης στο νέο αυτό κρατίδιο ήταν καθαρά δική του πρωτοβουλία. Ανέλαβε και έφτιαξε δηλαδή ένα νέο ομοσπονδιακό πολιτειακό σύστημα που ένωσε επιτυχώς τα διάφορα καντόνια. Θεωρείται πάντα ο πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας..
Πώς έσωσε την Γαλλία;
Μετά τη πρώτη ήττα του Ναπολέοντα η Γαλλία κινδύνεψε σοβαρά με διαμελισμό, υπέρογκες αποζημιώσεις ή άλλες ταπεινώσεις. Στις 19 Οκτωβρίου του 1813 η Γαλλία ηττήθηκε στη Λειψία από τους ενωμένους στρατούς της Ρωσίας, της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Σουηδίας. Ο Ναπολέων υποχώρησε με βαριές απώλειες και οι σύμμαχοι επιτέθηκαν στη Γαλλία. Αφού έδιωξαν τον Κορσικανό από το θρόνο του και τον έστειλαν στην νήσο Έλβα έπρεπε να διαλέξουν νέο μονάρχη. Ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ κατέλυσε στο σπίτι του Ταλλεϋράν στο Παρίσι και δέχτηκε την εισήγησή του, αν και όχι με ευκολία. Οι Βουρβόνοι επέστρεψαν στο θρόνο τους. Η παλινόρθωση ήταν γεγονός. Νέος ηγεμόνας στέφτηκε ο Λουδοβίκος ΙΗ΄.
Δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ο Ταλλεϋράνδος, υπουργός μιας ηττημένης χώρας χωρίς στρατό, θα μπορούσε να επιβάλλει στους νικητές και στους στρατούς τους, όρους. Ήταν η αριστοτεχνική διπλωματική εξισορρόπηση των δυνάμεων του Καποδίστρια, που επέβαλλε σε Άγγλους και Ρώσους την μη καταστροφή της Γαλλίας προς όφελος του ενός ή του άλλου.
Όλα αυτά τα γνωρίζουμε και εμείς, όπως και οι σύγχρονοι του συνεδρίου από τον ίδιο τον Ταλλεϋράνδο. Τα έγραψε στον βασιλιά του και φρόντιζε να τα διαδίδει παντού. Με άλλα λόγια η ιστορία ξεγελάστηκε από την επιχείρηση αυτοδιαφήμισης ενός Γάλλου πολιτικού. Όπως είπε και ο ίδιος: «Αφού ο λαός είναι έτοιμος να χάψει όσα του λέμε, δε μας μένει παρά να του κατασκευάζουμε τα γεγονότα».
Παραμένει λοιπόν το ερώτημα: Ποιος έσωσε τη Γαλλία;
Ένα ανοιξιάτικο ξημέρωμα του 1815 ένας ταχυδρόμος φέρνει στον υπηρέτη του Μέττερνιχ μια επιστολή με την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ. Ο Μέττερνιχ παρέλαβε αμέσως την επιστολή, αλλά κουρασμένος από τα πολλά επείγοντα γράμματα ξανακοιμήθηκε. Δυο ώρες αργότερα άνοιξε το γράμμα. Ο Ναπολέων είχε εξαφανιστεί από την Έλβα. Δεν τον έβρισκε κανείς. Το πιθανότερο ήταν ότι κατευθυνόταν προς το Παρίσι. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο Λουδοβίκος ο ΙΗ΄. Το έσκασε αμέσως από το Παρίσι. Ο Βοναπάρτης ανακατέλαβε το θρόνο. Έφτιαξε καινούριο στρατό και σε 100 ημέρες έδινε την τελευταία του μάχη. Τη μάχη του Βατερλό.
Ο Ταλλεϋράνδος και ο αντικαταστάτης του 5ος δούκας του Ρισελιέ έβαλαν σχεδόν τα κλάματα όταν διάβασαν τους νέους όρους των νικητών, που συνωστίζονταν πια στο Παρίσι, συνεχίζοντας στην ουσία τις εργασίες του συνεδρίου της Βιέννης. Η Γαλλία θα διαμελιζόταν, θα υπέφερε, θα γονάτιζε για πολλές γενιές. Ο Λουδοβίκος είχε ξαναγυρίσει στο θρόνο του αλλά οι σύμμαχοι, και κυρίως οι Πρώσοι δεν είχαν όρεξη για νέες περιπέτειες. Επιθυμούσαν την καίρια τιμωρία. Ο στρατάρχης Μπλούχερ ναρκοθέτησε τη γέφυρα που είχε το όνομα της νίκης των Γάλλων στην Ιένα. Ο Ταλλεϋράνδος απείλησε ότι θα πάει να σταθεί στη γέφυρα ο ίδιος για να μην γκρεμιστεί. «Καλά» είπε ο Μπλούχερ στον απεσταλμένο, «τότε θα περιμένω λίγο ακόμα μέχρι να φτάσει όντως στη γέφυρα και μετά θα την ανατινάξω».
Armand-Emmanuel de Vignerot du Plessis, Duc de Richelieu
Ο Ταλλεϋράνδος παραιτήθηκε. Είχε πιστέψει όσα διέδιδε για τον εαυτό του. Ότι ήταν πολύ σημαντικός δηλαδή και οι σύμμαχοι θα αναθεωρούσαν τα σχέδιά τους με την απειλή παραίτησης. Προς έκπληξη όλων ο Λουδοβίκος έκανε δεκτή την παραίτηση και ο Ταλλεϋράνδος έφυγε από το προσκήνιο. Την κατάσταση προσπαθούσε πια να σώσει ο Ρισελιέ.
Πάντα εχθρός του Ναπολέοντα και της δημοκρατίας και πάντα φίλος των Βουρβόνων. Ένας αξιόλογος πολιτικός. Αυτοεξορισμένος ως μοναρχικός από την πατρίδα του, έφτασε στην Οδησσό, διορίστηκε κυβερνήτης, ρυμοτόμησε, στόλισε, δυνάμωσε την πόλη εμπορικά και την έκανε το κυριότερο λιμάνι των Ρώσων στον Εύξεινο Πόντο. Γνωρίστηκε με τον Καποδίστρια μετά το 1809 και ανέπτυξαν σχέση αλληλοσεβασμού. Βοήθησε τους Έλληνες και δεν είναι τυχαίο ότι στην πόλη του ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, ένα χρόνο μετά την επάνοδό του στη Γαλλία.
Ο Ρισελιέ επισκέφτηκε απελπισμένος τον Καποδίστρια, ο οποίος ανέβαινε ραγδαία στην εκτίμηση του τσάρου. Σ’ αυτό βοηθούσε η επιμονή του υπουργού του, του Νέσσελροντ να κάνει παρέα με τον Μέττερνιχ και να μην αντιλαμβάνεται τις παγίδες που ο τελευταίος έστηνε στη Ρωσία. Ο Καποδίστριας αντιπαθούσε όπως και ο τσάρος εκείνη την εποχή τον Μέττερνιχ και την πολιτική του. Άκουσε ήρεμος τον Ρισελιέ και του είπε:
«Κατέχω ένα αλάνθαστο τρόπο για να σωθεί η χώρα σας σήμερα. Αύριο θα είναι αργά. Θέλετε να τον ακούσετε;»
«Εννοείται» απαντά ο Ρισελιέ.
Ο Καποδίστριας πήγε στο διπλανό δωμάτιο και υπαγόρεψε στον γραμματέα του, Αλέξανδρο Στούρτζα μια ψεύτικη επιστολή από τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ προς τον τσάρο. Σε αυτήν έλεγε πώς προτιμούσε να ακουμπήσει την κορώνα κάτω από τον θρόνο για να την πάρουν οι σύμμαχοι παρά να παραδώσει την Γαλλία ταπεινωμένη και διαμελισμένη σε αυτούς. Ο Ρισελιέ πήρε την επιστολή και την έδωσε στον βασιλιά του που την αντέγραψε με το δικό του χέρι. Την επομένη ο Στούρτζα την έδωσε στον ειδοποιημένο Τσάρο την ώρα που συνεδρίαζε με τους συμμάχους. «Όπως το περίμενα», αναφώνησε ο Τσάρος έκπληκτος. Πρώτος ο Ναπολέων είχε καταλάβει το ταλέντο του στην υποκριτική. «Είμαστε τώρα πιο ντροπιασμένοι από ποτέ. Ο Λουδοβίκος παραιτείται και καλά κάνει. Η Γαλλία δεν έχει βασιλιά. Βρείτε μου έναν άλλον αν μπορείτε. Όσον αφορά εμένα, δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Ήρθε ο καιρός να πάω σπίτι μου και όλο αυτό να τελειώσει».
Η αποφασιστικότητα του Αλέξανδρου θορύβησε τους πάντες. Η οργή του καταλάγιασε τα πάθη εναντίον της Γαλλίας. Εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή σώθηκε η Γαλλία από τον όλεθρο. Η πολιτική της Ρωσίας απέναντι στη Γαλλία ήταν εισήγηση του Καποδίστρια στον Τσάρο. Έβλεπε τον ηττημένο γίγαντα ως ανάχωμα της αύξησης της ισχύος της Αγγλίας και της Αυστρίας. Η Ρωσία αν είχε τη Γαλλία στο άρμα της και κυρίως το δίκιο με το μέρος της, το σεβασμό δηλαδή ηθικών αρχών, μακροπρόθεσμα θα κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης.
Ο τσάρος δεν ήταν σίγουρος, θεωρούσε το βήμα μετέωρο, προς στιγμήν όμως συμφώνησε και κάπως έτσι σώθηκε η Γαλλία. Από τη Ρωσία.
Αυτό το περιστατικό εξηγεί επίσης καλά τις ευχαριστίες των Γάλλων.
Ο Ρισελιέ έγραψε στον τσάρο την 1η Οκτωβρίου του 1815:
C’est a Votre puissante intervention que nous devons les adoucissements obtenus. Je sais que le comte Capo d’ Istria aété même au delà de ses instructions. J’ose supplier Votre Majesté de ne pas le désavouer.
Εξαιτίας της δικής του στιβαρής παρέμβασης λάβαμε την χαλάρωση των όρων. Γνωρίζω ότι ο κόμης Καποδίστριας ήταν εκτός των οδηγιών του. Τολμώ να παρακαλέσω την μεγαλειότητά σας να μην τον αποκηρύξετε.
Και στις 23 Νοεμβρίου:
Nous avons eu bien à nous louer de lui [Capo D’ Istria] dans toute cette négociation.
Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τον Καποδίστρια σχετικά με αυτή τη διαπραγμάτευση.
Ο Βαρώνος του Μπαρό σημείωνε:
M. Le compte Capo d’ Istria est l’ homme qui contribua le plus à rendre les traités moins accablantes pour la France et à inspirer aux Alliés une modération relative.
Ο κόμης Καποδίστριας είναι αυτός που συνεισέφερε περισσότερο στο να γίνουν οι συνθήκες πιο αποδεκτές για τη Γαλλία εμφυσώντας στους συμμάχους μια σχετική μετριοπάθεια.
Και ο κόμης Μολέ έγραφε κι αυτός στα απομνημονεύματά του:
Si la France est encore la France, elle le doit à trois hommes, dont il ne faut jamais qu’elle oublie les noms. Alexandre et ses deux ministres, Capo d’ Istria et Pozzo di Borgo
Αν η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία, το οφείλει σε τρεις άνδρες, των οποίων δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τα ονόματα. Στον Αλέξανδρο και δυο υπουργούς του. Τον Καποδίστρια και τον Πότσο Ντι Μπόργκο.
Δυο περιστατικά όμως φανερώνουν ότι οι Γάλλοι τελικά ξέχασαν τον Καποδίστρια. Ο Λουδοβίκος ευχαρίστησε τον Κερκυραίο κόμη και μάλιστα θέλησε να το κάνει έμπρακτα. Προσφέρθηκε να του δώσει χρήματα. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε ευγενικά, όμως ζήτησε να στείλει η Γαλλία στην πατρίδα του τα διπλά αντίγραφα από αρχαιοελληνικά βιβλία που βρίσκονταν στις βιβλιοθήκες της. Ο Λουδοβίκος δέχτηκε, από όσο γνωρίζουμε όμως, η Γαλλία δεν το έπραξε ποτέ.
Carlo Andrea Pozzo di Borgo (en.wikipedia.org)
Αμέσως μετά το συνέδριο λοιπόν, ο Καποδίστριας διορίστηκε υπουργός των Εξωτερικών και ο Κορσικανός Pozzo di Borgo πρεσβευτής του στο Παρίσι. Μαζί εργάστηκαν για να μη γονατίσει η Γαλλία τα επόμενα χρόνια. Ήταν μεν υποχρεωμένη να συντηρεί το στρατό κατοχής του Γουέλλινγκτον (150.000 άνδρες) και να πληρώσει μεγάλες αποζημιώσεις. Όμως η διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι δύο άνδρες που ενδιαφέρονταν, επέβλεπαν την καλή τήρηση των όρων, και διευκόλυναν τους Γάλλους στα αιτήματά τους. Ο Pozzo di Borgo ήταν Κορσικανός. Αντιληπτό το ενδιαφέρον του.
Το ενδιαφέρον του Καποδίστρια όμως; Αυτό προέρχεται από τον στρατηγικό σχεδιασμό για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Βασικότερο εμπόδιο γι’ αυτήν δεν είναι οι Τούρκοι. Είναι οι Άγγλοι οι οποίοι δεν καλοβλέπουν την ανάσταση της Ελλάδας και τον ανταγωνισμό των εμπόρων της απέναντι στη δική τους μονοπώληση των θαλάσσιων δρόμων της Μεσογείου.
Η Γαλλία δε θα χρησιμεύσει μόνο στην σταθεροποίηση του Ρωσικού εκτοπίσματος στην Ευρώπη. Χρησιμεύει και ως θετική δύναμη υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων.
Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τη διαύγεια του πνεύματος και την απίστευτη διορατικότητα του πολιτικού άνδρα. Η σωτηρία της Γαλλίας από τη μία διευκόλυνε την Ελληνική επανάσταση, καθώς οι Γάλλοι δεν ήθελαν την «πάση θυσία» διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως οι Άγγλοι και στις κρίσιμες στιγμές, στο Ναυαρίνο, στον αγώνα κατά του Ιμπραήμ με το σύνταγμα Μεζόν, και στο πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας βοήθησαν τα αιτήματα της Ελλάδας. Και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όμως, σκεφτείτε πόσο σοφή επιλογή ήταν η σωτηρία της Γαλλίας. Η Ευρώπη έμεινε χωρίς μεγάλο πόλεμο για 99 χρόνια, στηριγμένη στην ισορροπία αυτή των δυνάμεων. Όταν μετά από έναν αιώνα η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, επικράτησε η τιμωρητική διάθεση εναντίον της. Και αυτό το γεγονός έφερε ένα νέο πιο ολοκληρωτικό πόλεμο.
Μέσω της διπλωματικής επιρροής του, ο Καποδίστριας προσπάθησε να πείσει τις Μεγάλες Δυνάμεις να μη δράσουν άμεσα για την καταστολή της Επανάστασης, με βασικό επιχείρημα ότι η εν λόγω επαναστατική κίνηση διέφερε των υπολοίπων που εξακολουθούσαν να μαίνονται ανά την Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν έγινε πλήρως αντιληπτό από τους Έλληνες αγωνιστές, κατά το πρώτο διάστημα της Επανάστασης, παρά μόνο στην πορεία που εκείνη ακολούθησε.
Ευτυχώς για τη Γαλλία, ευτυχώς για την Ευρώπη, ο Καποδίστριας εμφανίστηκε την πιο κρίσιμη στιγμή. Τρία χρόνια μετά τη Βιέννη, το 1818 μια από τις βασικές του φροντίδες στο επόμενο συνέδριο του Aix-La-Chapelle, το Aachen όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ήταν η απαγκίστρωση της Γαλλίας από τον στρατό κατοχής και τις αποζημιώσεις.
Ο στόχος επιτεύχθηκε. Όλες οι δυνάμεις συμφώνησαν. Όμως μόνο φαινομενικά η άρση των βαρών της Γαλλίας ήταν το κεντρικό ζήτημα. Πίσω από αυτό υπέβοσκε και πάλι το βασικότερο ζήτημα της εξισορρόπησης των δυνάμεων. Στη διπλωματική διελκυστίνδα από τη μία μεριά ήταν ο Μέττερνιχ με την υποστήριξη του Κάστλερι και την κρυφή υποστήριξη του Νέσσελροντ. Πίστευε πώς οι τέσσερις δυνάμεις, Αγγλία, Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, έπρεπε να συνεννοηθούν ώστε να βάλουν την Γαλλία ανάμεσα σε αυτούς και στους «υποσυμμάχους», τα μικρά δηλαδή κράτη της Ευρώπης όπως ειρωνικά τα αποκαλούσε (η σημείωση του ίδιου του Καποδίστρια). Με άλλα λόγια Αυστριακοί και Άγγλοι αποφάσισαν να απομονώσουν τη Γαλλία.
Στην άλλη πλευρά ο Καποδίστριας που είχε ακόμα την υποστήριξη του τσάρου, θέλησε να βάλει την Γαλλία μέσα στην πεντάδα των ισχυρών. Χωρίς όρους. Η τετραπλή συμμαχία ίσχυε μόνο σε περίπτωση που η Γαλλία αποκαθήλωνε και πάλι τη συμβιβαστική με την Ευρώπη μοναρχία. Στην περίπτωση που οι Βουρβόνοι είχαν την εξουσία η Γαλλία θα ήταν ισότιμο μέλος του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Ο Καποδίστριας ως συντάκτης του κειμένου που αποτέλεσαν τις θέσεις του τσάρου στο συνέδριο επικράτησε. Η Γαλλία βρήκε οριστικά τη θέση της στην Ευρώπη και δεν την έχασε μέχρι σήμερα.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη σύντομη αυτή εξιστόρηση, που με ενδιαφέρουν προσωπικά, και φαντάζομαι ενδιαφέρουν και εσάς είναι τα εξής:
Δέχεται σήμερα η Γαλλία να ρίξει μια φρέσκια ματιά στην ιστορία των δύο συνεδρίων με στόχο την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας;
Δέχεται να ανοίξει τα αρχεία της περιόδου της δολοφονίας του Κυβερνήτη, για πέντε χρόνια πριν και για άλλα τόσα μετά από το τραγικό αυτό γεγονός, για την εξακρίβωση των γεγονότων και των συμφερόντων πίσω από αυτά;
Δέχεται να υλοποιήσει με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο αιώνων την αποστολή των διπλών αντιτύπων των βιβλιοθηκών της ή για να γίνουμε πιο επίκαιροι την βοήθεια της δημιουργίας μιας βιβλιοθήκης Ι. Καποδίστρια στο Ελληνικό έδαφος;
Δέχεται η Γαλλία με την αφορμή της ίδιας επετείου να τιμήσει με μια ιστορική καμπάνια που θα απευθύνεται στα σχολεία της και την κοινή γνώμη, τον άνθρωπο που έδωσε στην ίδια, αλλά και στην Ελλάδα, το φιλί της ζωής, και κατ’ επέκταση το αγαθό της ελευθερίας;
Εδραίωσε την νεότερη Ελληνική Πολιτεία
Ο Καποδίστριας με τις διπλωματικές του κινήσεις, ενώ φαινόταν να υπηρετεί το συμφέρον της Ρωσίας, ενώ στα πλαίσια ταύτισης των διεθνών συμφερόντων της τελευταίας, εδραίωσε την Ελβετία και διέσωσε τη Γαλλία από διαμελισμό και καταστροφικές κυρώσεις. Οραματίστηκε την κατάργηση της σκλαβιάς και την Ενωμένη Ευρώπη.
Η οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων
Η μοναδική περίπτωση μίας μεγάλης παραδειγματικής οικογένειας Ελλήνων, που ενσωμάτωναν το αριστοκρατικό πνεύμα, υπό την αρχαιοελληνική έννοια του Αρίστου, που συνδύαζε φιλοπατρία, στρατιωτική και πολιτική παιδεία και θυσίασε περισσότερα από 40 μέλη της στους απελευθερωτικούς αγώνες από τα ορλωφικά (1769) έως τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13).
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης (1797-1831) ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821 και πολιτικός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Θεωρείται ένας από τους δολοφόνους του Ιωάννη Καποδίστρια.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη και αδερφός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1821. Συμμετείχε και διέπρεψε στις μάχες των Βαλτετσίου, Μύλων, Βέργας, Διρού, Πολυαράβου, και αλλού. Αποτέλεσε μέλος του Εκτελεστικού του 1824.
Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης (1800 – 22 Οκτωβρίου 1831) ήταν Έλληνας Φιλικός, αγωνιστής του 1821
Δευτερότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης γεννήθηκε το 1800 στον Πύργο των Μαυρομιχαλαίων στο Λιμένι της Μάνης. Μετά την εκλογή του πατέρα του στο αξίωμα του μπέη της Μάνης, το 1814, στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως εγγυητής της πατρικής πίστης στον σουλτάνο Μαχμούτ Β’. Κατά την εκεί παραμονή του μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία τον Ιούλιο του 1818 και τον Φεβρουάριο του 1821 με τη βοήθεια του πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, που τον υποστήριζε όλο αυτό το διάστημα, δραπέτευσε κι έφθασε στη Μάνη στις 12 Μαρτίου.
Μία από τις πρώτες του ενέργειές του ήταν να πείσει τον πατέρα του για την άμεση έναρξη της Επανάστασης με την κατάληψη της Καλαμάτας. Εκείνη την περίοδο ο Πετρόμπεης ήταν διστακτικός, καθώς περίμενε πρώτα να μάθει τις διαθέσεις των Ρώσων.
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις και συγκεκριμένα στην πολιορκία της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821 και στις επιχειρήσεις κατά του Δράμαλη στην Αργολίδα το καλοκαίρι του 1822. Τον Σεπτέμβριο του 1822, ως μέλος τριμελούς επιτροπής με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον Ανδρέα Μεταξά, πήγε στην Ιταλία, με σκοπό να εκθέσει τα ελληνικά δίκαια στο Συνέδριο της Βερόνας, όπου συνεδρίαζαν οι ισχυροί της Ευρώπης και να ζητήσει συμπαράσταση στον ελληνικό αγώνα από τον Πάπα Πίο Ζ. Η αποστολή τους όμως δεν είχε αποτέλεσμα, καθώς παρέμειναν καθηλωμένοι στο λιμάνι της Αγκώνας και στη συνέχεια απελάθηκαν.
Κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης αιχμαλωτίστηκε κατά την παράδοση του Νεοκάστρου (το κάστρο δίπλα στην Πύλο) στους Τουρκοαιγυπτίους τον Μάιο του 1825. Απελευθερώθηκε όμως τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, δίνοντας την παραπλανητική υπόσχεση ότι θα ενεργήσει για την υποταγή της Μάνης. Στη συνέχεια πολέμησε εναντίον του Ιμπραήμ στη Βέργα (22-25 Ιουνίου 1826) και στο Πολυάραβο (28 Αυγούστου 1826), σε δύο μάχες που ανέτρεψαν τα σχέδια του αιγύπτιου στρατηλάτη να υποτάξει τη Μάνη.
Συμμετείχε στην Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και στις 5 Απριλίου 1827 ορίσθηκε μέλος της τριμελούς Αντικυβερνητικής Επιτροπής, μαζί με τον Ιωάννη Μηλαϊτη και τον Ιωαννούλη Νάκο για να κυβερνήσει την Ελλάδα μέχρι την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Καποδίστρια πρωτοστάτησε σε αντικυβερνητικές εκδηλώσεις στη Μάνη και η φυλάκιση του πατέρα του στο Ναύπλιο, που είχε εξάψει τα πνεύματα των Μανιατών και κυρίως των Μαυρομιχαλαίων, ιστορείται (ανακριβώς) ότι δήθεν τον οδήγησε να διαπράξει το ανοσιούργημα, τη δολοφονία του Κυβερνήτη στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, που φέρεται να την σχεδίασε και εκτέλεσε με τον θείο του Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Κατηγορήθηκε ότι αυτός ήταν που αποτελείωσε με μαχαίρι τον τραυματισμένο από τα πυρά του θείου του Καποδίστρια.
Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης διέφυγε από την καταδίωξη του εξαγριωμένου πλήθους – σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη που λιντσαρίστηκε και σοβαρά τραυματισμένος δέχτηκε τη χαριστική βολή από τον στρατηγό Φωτομάρα – και ζήτησε άσυλο στο σπίτι του γάλλου αντιπρέσβη Ρουάν. «Ο τύραννος δεν ζη πλέον, εξέπνευσεν από τας δικάς μου χείρας και του θείου μου» φέρεται να του είπε, από μη αξιόπιστες μαρτυρίες. «Θα σας προστατεύσω από τον όχλον, αλλά όταν αι αρχαί της πατρίδος σου ζητήσουν την παράδοσίν σου, δεν ημπορώ να σε καλύψω πλέον» του φέρεται να ανταπάντησε ο γάλλος διπλωμάτης.
Κατά βάθος ο Ρουάν ήθελε να τον προστατεύσει, αλλά η απαίτηση του λαού να παραδοθεί ο υποδειχθείς τεχνηέντως ως δολοφόνος δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια να ενεργήσει διαφορετικά. Έτσι, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης παραδόθηκε στον φρούραρχο του Ναυπλίου και κλείσθηκε στις φυλακές του Παλαμηδίου. Δικάσθηκε από στρατοδικείο, καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δια τυφεκισμού στις 10 Οκτωβρίου 1831 κι ενώ ακόμη δεν είχε κηδευτεί το θύμα του.
Το σύνθημα για την εκτέλεσή του το έδωσε ο ίδιος. Αφού στάθηκε θαρραλέα μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα βροντοφώναξε: «Ομόνοια Αδέλφια!» και στη συνέχεια έδωσε το σύνθημα στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Πυρ!».
Η επιλογή των δολοφόνων, που αποδεικνύει ότι δεν ήσαν δολοφόνοι οι Μαυρομιχαλαίοι
Η δολοφονία του Καποδίστρια έλαβε χώρα λίγο μετά τις 06.00’ της 27ης/9-10/10/1831, δηλαδή ώρα νυκτός, αφού ως γνωστόν η ανατολή ηλίου λαμβάνει χώρα την εποχή αυτή περί τις 07.30’.
Μία τέτοια ώρα, της Κυριακής, τόσο ο Κυβερνήτης Καποδίστριας, όσο και τα δύο διακεκριμένα μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη, πήγαιναν για να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία. Ήδη από τον Όρθρο! Μάλιστα περιγράφεται από αυτόπτες μάρτυρες, ότι οι τελούντες υπό κράτηση Γεώργιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης καθημερινά πήγαιναν και στον εσπερινό!
Όσοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν τη δολοφονία, επέλεξαν αυτό να γίνει νυκτερινή ώρα, όχι σε οποιοδήποτε απόμερο σημείο της διαδρομής από το σπίτι του Κυβερνήτη έως την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα, αλλά μπροστά στην Εκκλησία. Η σκοπιμότητα ήταν διπλή: Κατά πρώτον μόνον εκεί θα συναντούνταν με βεβαιότητα Καποδίστριας και Μαυρομιχαλαίοι, οι οποίοι ως κρατούμενοι απαγορευόταν να εισέλθουν στον Ιερό Ναό και κατά δεύτερον μόνον έτσι θα εγγραφόταν στο συνολικό ασυνείδητο των Ελλήνων και της ανθρωπότητας το ιερόσυλο των Μαυρομιχαλαίων και συνακόλουθα των Ελλήνων.
Η επιλογή αυτή δεν συνάδει καθόλου με ανθρώπους πιστούς, που έχουν αντιμετωπίσει το θάνατο με γενναιότητα και έχουν βαθιές αναφορές πίστης στο θείο. Συνάδει με ανθρώπους που απεχθάνονται την πίστη και θέλουν να την στοχοποιήσουν και πλήξουν, επιτυγχάνοντας τριπλό πλήγμα στον Ελληνισμό:
- Να σκοτώσουν τον Κυβερνήτη, που τόλμησε να αντιταχθεί στα σχέδια της Ανίερης Συμμαχίας, να διεκδικήσει μία μεγάλη ελεύθερη Ελλάδα, στη θέση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με βασιλιά της Έλληνα της οικογένειας των Παλαιολόγων (Μούρτζινων – Τρουπάκηδων) και είχε την αποδεδειγμένη ικανότητα να το επιχειρήσει.
- Να ρίξουν την ώρα εκείνη που η πόλη του Ναυπλίου κοιμόταν, την ευθύνη στα εξιλαστήρια θύματα, στη φυσική αριστοκρατία του Ελληνισμού, τους στρατιωτικούς και πολιτικούς της ηγέτες, τους εκπροσώπους της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, με την πίστη ότι τέτοια ώρα δεν θα βρίσκονταν άλλοι αυτόπτες μάρτυρες να τους απαλλάξουν της συνωμοτικής κατηγορίας.
- Να πλήξουν την πορεία ενότητας του Ελληνισμού, δημιουργώντας έναν έντεχνο εσωτερικό διχασμό, που διαρκεί έως σήμερα, με διάφορες αφορμές και μορφές, κυρίως ύπουλα πλήττοντας την πίστη στην ορθοδοξία, με μία βρωμερή ιερόσυλη δολοφονία στα σκαλιά του Αγ. Σπυρίδωνα.
Κάθε έγκλημα ωστόσο έχει τα κενά του και αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται.
Η συνάντησή μας σήμερα είναι αφιερωμένη στο σκοπό αυτό.
Γιατί οι Πυλώνες που ενώθηκαν στο πρόσωπο των τραγικών πρωταγωνιστών της δολοφονίας αυτής, θα συνεχίσουν να είναι ενωμένοι με το ΦΩΣ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και του ΔΙΚΑΙΟΥ, αφού εμείς αποκαλύψουμε το πραγματικό έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας και τη φύση των πανάρχαιων ΠΥΛΩΝΩΝ μας ως των Πυλών, δηλαδή των Θυρών (Π) που αποτελούν το Πέρασμα από τη Ύλη προς το ΦΩΣ!
Κάναμε και συνεχίζουμε ένα συλλογικό ταξίδι στο χρόνο, ανιχνεύοντας το ουσιαστικό νόημα εννοιών όπως η Αλήθεια, ο Λόγος, το Δίκαιο, η Φιλοπατρία ως Πόλος Έλξης και Κίνησης των μελών της Κοινότητας, ανυψώσαμε αυτές σε Αξίες Άξιες Κοινής Εφαρμογής, ως Πυλώνες στήριξης της Κοινωνικού μας Οικοδομήματος και κατόπιν δικτυώσαμε αυτές και αντιστηρίξαμε με νοητές ακτίνες αντίστοιχης ποιότητας, που γεφύρωσαν όλους τους άλλους πυλώνες/
Δεν υπάρχει πιο συγκλονιστικό γεγονός της επαναστατημένης Ελλάδος της περιόδου του 1821, από τη δολοφονία του άριστου Κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια και την απόδοση του εγκλήματος στους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη.
Μετά από δεκαετίες ιστορικής έρευνας, έφθασε η ευλογημένη ώρα ανάδειξης της ιστορικής αλήθειας για τη δολοφονία, που άλλαξε το ρού της ιστορίας του νεοσύστατου κράτους των Ελλήνων, που αντί να εδραιώσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, ξαφνικά μετά από αυτήν τη δόλια και επαίσχυντη πράξη, βρέθηκαν ξανασκλαβωμένοι στο Βαυαρικό ζυγό, με ένα κράτος συνεχώς υποζύγιο των ισχυρών της εποχής και μειωμένης κυριαρχίας έως και σήμερα…!!!
Η ιστορία όμως δεν αποτελεί κτήμα των ισχυρών, ούτε των νικητών των συγκρούσεων ισχύος, για να μπορεί να χειραγωγείται με ιδιοτελή κριτήρια.
Η πρωταρχική ανάγκη των ανθρώπων να τραφούν με Αλήθεια, καθιστά αυτήν πάντα λαμπερή και διαυγή, για όσους την αναζητούν με ειλικρίνεια!
Στο Πολεμικό Μουσείο, που επιλέχθηκε για το συμβολισμό του, τρεις συλλογικοί φορείς, εμφορούμενοι από αγάπη για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και την Αρετή, οργανώσαμε μία Εσπερίδα Αναζήτησης, που φιλοδοξεί να ρίξει ακόμη περισσότερο φως στους σκοτεινούς ανταγωνισμούς της επαναστατικής περιόδου, στις συγκρούσεις ισχύος, στις τάσεις της ύλης και του πνεύματος, στα αληθή γεγονότα, που μετά από δεκαετίες, αποδεικνύουν τη διαστρέβλωση, που υπέστη η ιστοριογραφία, χάριν και πάλι δράσεως δυνάμεων της άρνησης, αλλά και μισάνθρωπων συμφερόντων, που πάντα εκδηλώνονται στους κόλπους της Ανθρωπότητας.
Η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ο Σύνδεσμος Απανταχού Λακώνων ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ και ο Σύλλογος ΠΡΟΝΑΙΑ ΑΘΗΝΑ, τολμούν να ανοίξουν την ιστορική πληγή του Ελληνισμού, να φωτίσουν τα μουχλιασμένα και σκοτεινά υπόγεια της δολιότητας και να φέρουμε πνεύμα αισιοδοξίας, ελπίδας, δύναμης και ενότητας σε όλον τον Ελληνισμό, που εορτάζει τα 200 χρόνια της έναρξης των αγώνων του, “ερήμην του” και χωρίς αναφορές ουσίας!!!
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης υπήρξε πυκνό και ουσιαστικό και πλουταίνει καθέναν, που διψά για την αλήθεια και αναζητά νόημα ζωής, σε μία εποχή στεγνή από όραμα και ευκαιρίες ουσιαστικής δράσης.
Αξίζει να αφιερώσετε λίγες ώρες για να μάθετε το γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι οι Μαυρομιχαλαίοι είναι αθώοι του αίματος, να αναζητήσετε μαζί μας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος, να θωρακιστείτε έναντι όσων μεθοδεύονται για την Ελλάδα και τον Κόσμο, από τότε, αλλά και πολύ νωρίτερα, χωρίς οι λαοί να μετέχουν των εξελίξεων και να αντιλαμβάνονται τις αφανείς δράσεις των ισχυρών, ώστε να συμβάλλετε στην μετέπειτα προσπάθειά μας να προκαλέσουμε την επανάληψη της ποινικής διαδικασίας της δίκης του Γεωργίου Μαυρομιχάλη και τη θεσμική παράδοση στην Ελληνική Πολιτεία από τη Μεγάλη Βρετανία του μόνου φακέλου, που μέχρι σήμερα παραμένει ερμητικά κλειστός στα χέρια της και αφορά τη δολοφονία του Κυβερνήτη των Ελλήνων Ιωάννη Καποδίστρια!!!
Αν υπάρχει ελπίδα στον Κόσμο, θα γεννηθεί από τη διασύνδεση όλων μας για τέτοιους ευγενείς σκοπούς, που δεν αποσκοπούν στο να αναγεννήσουν μία διεθνική αντιπαλότητα στη βάση της ιστορικής ευθύνης, ούτε να χαϊδέψουν τα αυτιά μας και τη ματαιοδοξία μας, αλλά στο να αναδείξουν τα εγκλήματα και λάθη του παρελθόντος, ως μέσο συναδέλφωσης και μη επανάληψής τους, σε μία διεργασία υπευθυνότητας, και ολικής ποιοτικής αναβάθμισης της Ανθρωπότητας και του Ελληνισμού ως ιδιαιτέρως σημαντικού και συμβολικού μέρους της!
Μία στάση Οργανικής αντίληψης στην πορεία ανέλιξης της Ανθρωπότητας, του υπεροργανισμού, μέλη του οποίου είμαστε όλοι μας κι ο οποίος θα εξακολουθεί να ασθενεί, όσο τα ψεύδη, η εικονικότητα του βίου, η δολιότητα κι οι πάσης φύσεως διαστρεβλώσεις κυριαρχούν στο δημόσιο χώρο, όπου ζούμε και βιώνουμε, όλοι μας, ως μοναδικά ψυχοπνευματικά όντα!
Μπορείτε να δείτε όλη την ημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο στο κανάλι μου στο Youtube, πατώντας ΕΔΩ.
Την εισήγησή μου με τίτλο «Γεφυρώνοντας τους πυλώνες του Ελληνισμού με Ιστορικό Φως» θα την ακούσετε στο 26:10′ και την επόμενη με τίτλο “Η δικογραφία της δίκης του Γεωργίου Μαυρομιχάλη κι η προσπάθεια επανάληψης της ποινικής διαδικασίας, ως χρέος ευθύνης προς τους δύο δραματικούς ηγέτες του Ελληνισμού” στο 3:28′.00”.
© Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Διαμεσολαβητής, CSAP, Coach – Εκπαιδευτής Ενηλίκων, Πρόεδρος της Εσπερίδας και της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
