Αριθμός 251/2024
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Δ’ Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Μυρσίνη Παπαχίου, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Γεωργία Κατσιμαγκλή, Ασπασία Μεσσηνιάτη – Γρυπάρη, Αλεξάνδρα Αποστολάκη και Σωκράτη Πλαστήρα, Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 5 Μαΐου 2023, με την παρουσία και του Γραμματέα Αθανασίου Λιάπη, για να δικάσει μεταξύ:
Της αναιρεσείουσας: Κ. συζ. Σ. Π., το γένος Α. Κ., κατοίκου …, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Φίλιππο Μπρεντόη.
Της αναιρεσίβλητης: Ε. συζ. Γ. Μ., το γένος Α. Κ., κατοίκου …, η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Δημήτριο Βογιατζή.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 31-3-2017 αγωγή της ήδη αναιρεσείουσας, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών και επί της οποίας αρχικά εκδόθηκε η 6904/2018 μη οριστική απόφαση και ακολούθως η 278/2019 απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου, που κήρυξε εαυτό αναρμόδιο και παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κερκύρας. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 547/2020 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 88/2021 του Μονομελούς Εφετείου Κερκύρας. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί η αναιρεσείουσα με την από 5-10-2021 αίτησή της.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης αυτής, με Εισηγήτρια την Αρεοπαγίτη Αλεξάνδρα Αποστολάκη, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο πληρεξούσιος της αναιρεσείουσας ζήτησε την παραδοχή της αίτησης αναίρεσης, ο πληρεξούσιος της αναιρεσίβλητης την απόρριψή της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 05-10-2021 (αριθμ. έκθ. κατάθ. 22/11-10-2021) αίτηση για αναίρεση της υπ’ αριθμ. 88/2021 τελεσίδικης απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Κέρκυρας, η οποία εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία των περιουσιακών διαφορών και ειδικότερα των διαφορών από οριζόντια ή κάθετη ιδιοκτησία (άρθρα 591, 614 περ. 2 του ΚΠολΔ, όπως ισχύουν μετά την αντικατάστασή τους με το άρθρο τέταρτο του άρθρου 1 του Ν. 4335/2015), ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθ. 552, 553 παρ. 1β, 556, 558, 564 παρ. 1, 566 παρ.1 ΚΠολΔ). Είναι επομένως παραδεκτή και πρέπει να ερευνηθεί ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρο 577 παρ. 1 και 3 ΚΠολΔ).
Από τις διατάξεις των άρθρων 1002, 1117 ΑΚ και 2 παρ. 1, 4 παρ. 1, 5 παρ. 1α και 13 του Ν. 3741/1929 προκύπτει, ότι οι ιδιοκτήτες οριζοντίων ιδιοκτησιών οικοδομής έχουν αναγκαστική συγκυριότητα και δικαίωμα συμμετοχής στη χρήση σε όλα τα ενδεικτικώς οριζόμενα κοινόκτητα και κοινόχρηστα μέρη της οικοδομής και μπορούν, με ομόφωνη απόφασή τους, που πρέπει να καταρτιστεί με συμβολαιογραφικό έγγραφο και να μεταγραφεί, να ρυθμίσουν κατά διάφορο τρόπο το δικαίωμα χρήσης εκάστου επί των κοινοκτήτων και κοινοχρήστων μερών και ειδικότερα να συμφωνήσουν, ότι κάποιος από τους ιδιοκτήτες οριζοντίων ιδιοκτησιών θα έχει δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης επί των ως άνω μερών. Οι ανωτέρω συμφωνίες, με τις οποίες κανονίζονται κατά διάφορο τρόπο τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των ιδιοκτητών οριζοντίων ιδιοκτησιών επί των κοινοκτήτων και κοινοχρήστων πραγμάτων, δημιουργούν περιορισμούς της επί των πραγμάτων τούτων αναγκαστικής συγκυριότητας, από την οποία και απορρέει το δικαίωμα συμμετοχής στη χρήση τους. Οι κατά τον ανωτέρω τρόπο δημιουργούμενοι περιορισμοί, κατά τη διάταξη του άρθρου 13 παρ. 3 “φέρουν χαρακτήρα δουλείας”. Οι περιορισμοί αυτοί δεν είναι δουλείες, κατά την έννοια 1118 επ., 1142 επ. και 1188 επ. ΑΚ, αλλά φέρουν το χαρακτήρα δουλείας, υπό την έννοια και μόνον ότι δεσμεύουν τους καθολικούς και ειδικούς διαδόχους των συνομολογησάντων αυτούς ιδιοκτητών των οριζοντίων ιδιοκτησιών και αντιτάσσονται κατά τρίτων. Αν ο προσδιορισμός των κοινοχρήστων μερών δεν ορίζεται ούτε με τη συστατική της οροφοκτησίας δικαιοπραξία ούτε με ιδιαίτερες συμφωνίες, τότε ισχύει ο προσδιορισμός, που προβλέπεται από τις παραπάνω αναγκαστικού δικαίου διατάξεις του νόμου. Εξ άλλου, η ρύθμιση που εισάγεται με το Ν. 3741/1929, σε σχέση με την απόκτηση και την κατάργηση ιδιαίτερων δικαιωμάτων χρήσης στα κοινόκτητα και κοινόχρηστα μέρη της υπαγόμενης στη ρύθμισή του ιδιοκτησίας, προπαντός εξυπηρετεί την ανάγκη δημιουργίας κατάστασης σταθερότητας και ασφάλειας σε σχέση προς τα δικαιώματα των ιδιοκτητών οριζοντίων ιδιοκτησιών στα κοινόκτητα και κοινόχρηστα μέρη της κατ’ ορόφους ιδιοκτησίας. Από αυτά παρέπεται, ότι οι διατάξεις αυτές, ως ειδικές, κατισχύουν των γενικών διατάξεων των άρθρων 785 επ. ΑΚ περί κοινωνίας (ΑΠ 1681/2008). Άλλωστε, από τις ίδιες πιο πάνω διατάξεις συνάγεται, ότι οροφοκτησία μπορεί να συσταθεί και με διαθήκη του κυρίου του όλου ακινήτου, που αφορά οικοδομήματα που υφίστανται ή πρόκειται να ανεγερθούν, χωρίς να απαιτείται η χρήση πανηγυρικών εκφράσεων ούτε και η μνεία του περιερχομένου σε κάθε κληρονόμο μεριδίου επί των κοινών μερών. Η σύσταση των με τον τρόπο αυτό οριζοντίων ιδιοκτησιών ισχύει από το χρόνο του θανάτου του διαθέτη και με τη μεταγραφή της οικείας δήλωσης αποδοχής της κληρονομιάς ή του κληρονομητηρίου ολοκληρώνεται η μεταβίβασή τους στον κληρονόμο ή κληροδόχο (ΑΠ 24/2015). Όπως δε η σύσταση, έτσι και η τροποποίηση αυτής απαιτεί ομόφωνη απόφαση όλων των συνιδιοκτητών του κοινού ακινήτου, που πρέπει να καταρτιστεί με συμβολαιογραφικό έγγραφο και να μεταγραφεί (ΑΠ 1655/2018, ΑΠ 92/2017, ΑΠ 1300/2014, ΑΠ 735/2012, ΑΠ 96/2007). Περαιτέρω, κατά τη διάταξη του άρθρου 1846 ΑΚ, ο κληρονόμος αποκτά αυτοδικαίως την κληρονομιά μόλις γίνει η επαγωγή, με την επιφύλαξη της διάταξης του άρθρου 1198 του ίδιου κώδικα. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει, ότι η δήλωση για την αποδοχή της κληρονομίας, η οποία είναι μονομερής δικαιοπραξία, που δεν έχει ανάγκη ανακοίνωσης σε άλλον, τελειούται με τη δήλωση ( ΑΠ 123/2022, ΑΠ 988/2017, ΑΠ 729/2011). Κατά το άρθρο 559 αριθ. 1 ΚΠολΔ ιδρύεται αναιρετικός λόγος, αν παραβιάσθηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου. Ο κανόνας δικαίου παραβιάζεται, αν δεν εφαρμοσθεί, ενώ συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις εφαρμογής του ή αν εφαρμοσθεί, ενώ δεν έπρεπε ή αν εφαρμοσθεί εσφαλμένως (ΟλΑΠ 11/2017). Η παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου, είναι δυνατό να έχει ως περιεχόμενο, πλην άλλων, την αιτίαση, ότι η αγωγή, επί της οποίας έκρινε σε δεύτερο βαθμό το δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλόμενη τελεσίδικη απόφαση, απορρίφθηκε ως μη νόμιμη ή κρίθηκε ως νόμιμη, ενώ θα έπρεπε να γίνει το αντίθετο, σύμφωνα με το συγκεκριμένο κανόνα του ουσιαστικού δικαίου (ΑΠ 1259/2020).
Από την παραδεκτή επισκόπηση του δικογράφου της από 31-03-2017 αγωγής της ενάγουσας και ήδη αναιρεσείουσας ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών προκύπτει, ότι αυτή ισχυρίσθηκε, ότι η μητέρα της ίδιας και της εναγομένης αδελφής της απεβίωσε στις 27-08-1999 και με την από 26-05-1997 ιδιόγραφη διαθήκη της, που δημοσιεύθηκε και κηρύχθηκε κύρια, εγκατέστησε τις θυγατέρες της, διαδίκους, κληρονόμους της. Ότι με την ανωτέρω διαθήκη τις εγκατέστησε, μεταξύ άλλων, κοινώς και κατ’ ισομοιρία στα ακόλουθα ακίνητα: α) σε ένα περιβόλι, εμβαδού 2.090τ.μ., στη θέση “…, ορίζοντας, ότι αυτή (ενάγουσα) θα έχει την αποκλειστική χρήση του τμήματος που συνορεύει με την ιδιοκτησία Σ. Κ. και Τ. και η εναγομένη την αποκλειστική χρήση προς ιδιοκτησία Δ.. Τ., κληρονόμων Θ. Κ. και αγροτική οδό και β) σε ένα οικόπεδο, εμβαδού 2.145 τ.μ., στη θέση “…” της Δημοτικής Κοινότητας …. του Δήμου…, μετά της εντός αυτού κείμενης οικίας, συγκείμενης από δύο ορόφους. Ότι με την ίδια διαθήκη υπήγαγε το υπό στοιχείο β ακίνητο στις διατάξεις περί οριζόντιας ιδιοκτησίας, συστήνοντας δύο οριζόντιες ιδιοκτησίες, μία στο ισόγειο και μία στον πρώτο όροφο, την πρώτη εκ των οποίων κατέλιπε στην ίδια και τη δεύτερη στην εναγόμενη, ορίζοντας και τα τμήματα του οικοπέδου, στα οποία εκάστη οριζόντια ιδιοκτησία έχει αποκλειστική χρήση. Ότι με το υπ’ αριθμ. … νομίμως μεταγεγραμμένο συμβόλαιο αποδοχής κληρονομιάς – αποδοχής σύστασης οριζοντίων ιδιοκτησιών με διαθήκη ενώπιον του Συμβολαιογράφου Αθηνών…, οι διάδικοι αποδέχθηκαν την επαχθείσα σ’ αυτές κληρονομιά και συγκεκριμένα α) ως προς το υπό στοιχ. α κληρονομιαίο ακίνητο, κοινώς αδιαιρέτως και κατ’ ισομοιρία, χωρίς να γίνει σε αυτό οιαδήποτε αναφορά στον καθορισμό δικαιωμάτων αποκλειστικής χρήσης, καταργώντας έτσι σιωπηρά την παρανόμως συσταθείσα, με τη διαθήκη, κάθετη συνιδιοκτησία σε εκτός σχεδίου ακίνητο, και β) ως προς το υπό στοιχείο β ακίνητο, με τη συσταθείσα οριζόντια ιδιοκτησία, χωρίς να περιγράψουν την αποκλειστική χρήση τμημάτων αυτού, τα οποία καθορίζονταν στη διαθήκη, κατά (σιωπηρή) τροποποίηση της αρχικώς συσταθείσας οριζόντιας ιδιοκτησίας. Ότι η εναγομένη αδελφή της με την υπ’ αριθμ. … “πράξη συμπλήρωσης του υπ’ αριθμ. … συμβολαίου αποδοχής κληρονομιάς – αποδοχής σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας ενώπιον του Συμβολαιογράφου Αθηνών Β. Θ. Χ.” της Συμβολαιογράφου Κέρκυρας Δ. Π., προέβη μονομερώς, χωρίς σύμπραξη της ενάγουσας: 1) σε περιγραφή του τμήματος αποκλειστικής χρήσης του υπό στοιχείο α ακινήτου, που θεωρεί ότι έλαβε με τη διαθήκη, και 2) στη μονομερή τροποποίηση της οριζόντιας ιδιοκτησίας του υπό στοιχείο β ακινήτου, καθορίζοντας αυθαιρέτως και χωρίς τη δική της συναίνεση και αντίθετα στη βούληση της διαθέτιδας, τόσο τις αποκλειστικές χρήσεις σε αμφότερα τα ακίνητα, όσο και το κοινόχρηστο τμήμα τούτων. Ότι, ενόψει αυτού, η μονομερής και χωρίς τη δική της συναίνεση συνταχθείσα ως άνω συμβολαιογραφική πράξη συμπλήρωσης είναι άκυρη και δεν παρήγαγε έννομες συνέπειες στο εξ αδιαιρέτου δικαίωμα των διαδίκων στα ως άνω δύο κληρονομιαία ακίνητα, πλην των συσταθεισών οριζοντίων ιδιοκτησιών επί των δύο διαμερισμάτων της οικίας στο υπό στοιχείο β ακίνητο. Με βάση τα παραπάνω πραγματικά περιστατικά ζήτησε να αναγνωριστεί η ακυρότητα της … πράξης συμπλήρωσης, η εγκυρότητα της ….. πράξης αποδοχής κληρονομιάς και αποδοχής σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας, καθώς και να αναγνωριστεί, ότι οι διάδικοι είναι συγκύριες των ένδικων ακινήτων, όπως ειδικότερα περιγράφονται τα δικαιώματά τους στην πράξη αποδοχής κληρονομιάς. Η αγωγή συζητήθηκε κατά την τακτική διαδικασία και εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 6904/2018 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία κρίθηκε, ότι πρόκειται για περί ιδιοκτητών διαφορά και παραπέμφθηκε προς εκδίκαση κατά την προσήκουσα ειδική διαδικασία των περιουσιακών διαφορών σε άλλη συνεδρίαση του ίδιου Δικαστηρίου. Στη συνέχεια, εκδόθηκε η υπ’ αριθμό 278/2019 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που κήρυξε εαυτό κατά τόπο αναρμόδιο και παρέπεμψε την υπόθεση προς εκδίκαση ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κέρκυρας, το οποίο με την υπ’ αριθμ. 547/2020 απόφασή του δέχθηκε εν μέρει δεκτή την αγωγή, αναγνώρισε την ακυρότητα της υπ’ αριθμ. ….πράξης και αναγνώρισε, ότι οι διάδικοι είναι συγκύριες των περιγραφόμενων ιδιοκτησιών. Κατόπιν άσκησης έφεσης εκ μέρους της εναγομένης εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία έγινε τυπικά και κατ’ ουσίαν δεκτή η έφεση, εξαφανίσθηκε η πρωτόδικη απόφαση, διακρατήθηκε η υπόθεση και απορρίφθηκε η αγωγή ως μη νόμιμη με την αιτιολογία, ότι η μη αναγραφή στην πράξη αποδοχής του δικαιώματος αποκλειστικής χρήσης, δεν συνιστά σιωπηρή κατάργηση ή τροποποίηση, του σχετικού δικαιώματος αποκλειστικής χρήσης, που δημιουργήθηκε με τη συστατική της οροφοκτησίας πράξη, αφού τούτο δεν μπορεί να καταργηθεί ή τροποποιηθεί σιωπηρώς, αλλά μόνο με ομόφωνη απόφαση των οροφοκτητών, που πρέπει να καταρτιστεί με συμβολαιογραφικό έγγραφο και να μεταγραφεί, ότι κατόπιν τούτου η εναγόμενη δεν προέβη μονομερώς στην τροποποίηση της οριζόντιας ιδιοκτησίας του υπό στοιχείο β ακινήτου με αυθαίρετο καθορισμό και χωρίς τη δική της συναίνεση, αλλά (προέβη) στην ορθή αποτύπωση της ήδη συσταθείσας με την ως άνω ιδιόγραφη διαθήκη οριζόντιας ιδιοκτησίας, υφιστάμενης αυτής κατά τους ορισμούς της διαθήκης, από το χρόνο θανάτου της κληρονομουμένης διαθέτιδας, ότι κατά τον ίδιο τρόπο, η διόρθωση της πράξης αποδοχής κληρονομιάς, όσον αφορά στο υπό στοιχείο α της αγωγής ακίνητο, με την περιγραφή των μερών αποκλειστικής χρήσης τούτου, δεν αποτελεί άκυρη μονομερή υπαγωγή, του ακινήτου στις διατάξεις περί κάθετης ιδιοκτησίας, αλλά αποτύπωση της βούλησης της διαθέτιδας, επισημαίνοντας ότι με την ένδικη αγωγή, δεν ζητείται να αναγνωριστεί η ακυρότητα της πράξης διόρθωσης, επειδή με αυτή συστάθηκε παρά το νόμο κάθετη ιδιοκτησία επί εκτός σχεδίου ακινήτου, αλλά επειδή με αυτή μονομερώς συστάθηκε τέτοια. Έτσι που έκρινε το Εφετείο, ορθά, σύμφωνα με τη μείζονα σκέψη της παρούσας, ερμήνευσε και εφάρμοσε τις διατάξεις των άρθρων 1846, 1198, 1192 του ΑΚ και των άρθρων 1 παρ. 1, 5 περ. α, 13 του Ν 3741/1929, καθόσον υπό τα εκτιθέμενα στην αγωγή πραγματικά περιστατικά, δεν τροποποιήθηκε η με διαθήκη συσταθείσα οριζόντια ή κάθετη ιδιοκτησία σε σχέση με τους ορισθέντες χώρους αποκλειστικής χρήσης, διότι δεν είναι επιτρεπτή η σιωπηρή τροποποίηση της σύστασης, αλλά απαιτείται ρητή συμφωνία όλων των συνιδιοκτητών, που καταρτίζεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο και μεταγράφεται, οι διάδικοι κληρονόμοι δεν συμφώνησαν, με την αποδοχή της κληρονομιάς, η οποία, άλλωστε, συνιστά μονομερή δικαιοπραξία, την κατάργηση των χώρων αποκλειστικής χρήσης, αλλά απλώς αποδέχθηκε η καθεμία κληρονόμος το εξ αδιαιρέτου μερίδιό της στα ανωτέρω ακίνητα, παραλείποντας τη μνεία των ορισθέντων με τη διαθήκη χώρων αποκλειστικής χρήσης, η πρόβλεψη των οποίων με τη σύσταση δεσμεύει τις διαδίκους ιδιοκτήτριες και τους διαδόχους τους. Ως εκ τούτου, η υπ’ αριθμ. …. πράξη δεν αποτελεί μονομερή τροποποίηση, αλλά συμπλήρωση της αποδοχής με τις σχετικές διατάξεις της διαθήκης και η ένδικη αγωγή είναι μη νόμιμη. Επομένως, ο πρώτος λόγος αναίρεσης από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, με τον οποίο η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται τα αντίθετα, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Περαιτέρω, με το δεύτερο λόγο αναίρεσης η αναιρεσείουσα ψέγει την πληττόμενη απόφαση για την πλημμέλεια από τον αριθμό 1 άρθρου 559 του ΚΠολΔ λόγω ευθείας παραβίασης του άρθρου 13 παρ. 1 Ν 3741/1929, διότι στο υπ’ αριθμ. … συμβόλαιο αποδοχής κληρονομιάς -αποδοχής σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας του Συμβολαιογράφου Αθηνών Β. Χ., περιέχονταν όλα τα στοιχεία έγκυρης σύστασης σύμβασης, με την οποία καταργούνται νομίμως, χωρίς πανηγυρικές εκφράσεις, οι αποκλειστικές χρήσεις στα ένδικα ακίνητα, με αποτέλεσμα την κατάργηση οιασδήποτε τυχόν αποκλειστικής χρήσης, ενώ δεν απαιτείτο διπλή μεταγραφή τόσο ως αποδοχής κληρονομίας όσο και ως πράξης σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας, αφού το καταργηθέν δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης συνιστά παρακολούθημα κάποιας οριζόντιας ιδιοκτησίας και όχι αναγκαίο δικαίωμα για τη σύσταση αυτής (οριζόντιας ιδιοκτησίας). Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι με τις μονομερείς αποδοχές κληρονομιάς των διαδίκων, που διατυπώθηκαν με την … πράξη του Συμβολαιογράφου Β. Χ, δεν καταρτίσθηκε σύμβαση κατάργησης των χώρων αποκλειστικής χρήσης και κατ’ επέκταση τροποποίησης της καταρτισθείσας με τη διαθήκη σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας, αφού δεν επήλθε μεταξύ των διαδίκων ρητή συμφωνία για την κατάργηση των χώρων αποκλειστικής χρήσης. Κατ’ ακολουθίαν τούτων, εφόσον δεν υπάρχει άλλος λόγος για έρευνα, πρέπει να απορριφθεί η αίτηση αναίρεσης, να διαταχθεί η εισαγωγή του παραβόλου, που έχει καταθέσει η αναιρεσείουσα, στο δημόσιο ταμείο (άρθρο 495 παρ. 3 του ΚΠολΔ) και να καταδικασθεί αυτή στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης, που κατέθεσε προτάσεις, κατά το νόμιμο και βάσιμο αίτημά της (άρθρα 176, 183 ΚΠολΔ), κατά τα οριζόμενα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 05-10-2021 (αριθμ. έκθ. κατάθ. 22/11-10-2021) αίτηση για αναίρεση της υπ’ αριθμ. 88/2021 τελεσίδικης απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Κέρκυρας. Διατάσσει την εισαγωγή του παραβόλου, που έχει καταθέσει η αναιρεσείουσα, στο δημόσιο ταμείο. Και
Καταδικάζει την αναιρεσείουσα στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων της αναιρεσίβλητης, το ύψος των οποίων ορίζει στο ποσό των χιλίων οκτακοσίων (1.800) ευρώ.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 30 Νοεμβρίου 2023.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 15 Φεβρουαρίου 2024.
Η ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
