Σύμφωνα με το άρθρο 4 του π.δ. 88/1999, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 56 του ν. 4808/2021 και ισχύει:
- Όταν ο χρόνος ημερήσιας εργασίας υπερβαίνει τις τέσσερις (4) συνεχόμενες ώρες, χορηγείται διάλειμμα κατ’ ελάχιστον δεκαπέντε (15) λεπτών και κατά μέγιστον τριάντα (30) λεπτών, κατά τη διάρκεια του οποίου οι εργαζόμενοι δικαιούνται να απομακρυνθούν από τη θέση εργασίας τους. Το διάλειμμα αυτό δεν αποτελεί χρόνο εργασίας και δεν επιτρέπεται να χορηγείται συνεχόμενο με την έναρξη ή τη λήξη της ημερήσιας εργασίας.
- Οι τεχνικές λεπτομέρειες του διαλείμματος και ιδίως, η διάρκεια και οι όροι χορήγησής του, εφόσον δεν ρυθμίζονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή από την κείμενη νομοθεσία, καθορίζονται στο επίπεδο της επιχείρησης στα πλαίσια της διαβούλευσης μεταξύ του εργοδότη και των εκπροσώπων των εργαζομένων ή των εκπροσώπων τους για θέματα υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων και σύμφωνα με την γραπτή εκτίμηση, στην οποία θα πρέπει να εκτιμώνται και οι κίνδυνοι που συνδέονται με την οργάνωση του χρόνου εργασίας.
Σύμφωνα με το dikigorosergatologos.gr, η συγκεκριμένη διάταξη δίνει ένα συγκεκριμένο εύρος για τη διάρκεια του διαλείμματος (15΄έως 30΄), ενώ προκειμένου να καθοριστεί μεγαλύτερη διάρκεια, απαιτείται διαβούλευση του εργοδότη με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και γραπτή εκτίμηση κινδύνου στην οποία θα πρέπει να εκτιμώνται και οι κίνδυνοι που συνδέονται με την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Συνεπώς, η ανάγκη για μεγαλύτερο εύρος διαλείμματος θα πρέπει να δικαιολογείται. Διαφορετικά, ο συγκεκριμένος όρος για μεγαλύτερη διάρκεια διαλείμματος πχ μίας ώρας, θα μπορούσε να θεωρηθεί καταχρηστικός, καθώς το διάλειμμα δεν είναι χρόνος εργασίας και άρα, παρατείνει τον χρόνο εργασίας των εργαζομένων πχ κατά μια ώρα.
Επομένως, η διάρκεια του διαλείμματος μπορεί να ξεπερνά τα 30 λεπτά υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει γραπτή εκτίμηση κινδύνου από την οποία να προκύπτει και να δικαιολογείται η ανάγκη για χορήγηση μεγαλύτερης διάρκειας διαλείμματος.
